سایت بندپی – گالِش اَنگیر (انگور فرنگی) با نام علمی لاتین (Gooseberry Plants (Ribes grossularia بوته بادوامی است که طول آن به دو متر می رسد. گیاه شاخه های چوبی دارد و بدون ساقه مرکزی است. برگ های آن معطر و رنگ سبز تیره دارند و بر روی شاخه های بلند گیاه به صورت یک درمیان جفت یا خوشه بیرون می آیند. در بهار گل های سفید مایل به سبز از محور خوشه ها آویزان شده و بعدا به میوه ارغوانی تیره انگور فرنگی تبدیل می شوند.
«گالش انگیر» به فارسی «انگور فرنگی» و به ترکی «فرنگ اوزومی» گفته می شود. در منطقه نور و کجور مازندران «گالش انگیر» و «گالش انگیرک» و در رودسر «دیوانگوری» نامیده می شود. گیاه شناسان هندی نام اصلی این گیاه را grossularia.R و سایر نام ها را نام های مترادف ذکر می کنند.
این گیاه بومی مناطق شمال و مرکزی اروپا و غرب آسیاست و به صورت خودرو در خاک های مرطوب در جنگل های شمال می روید.
خواص درمانی :
میوه های انگور فرنگی سرد و خشک است. خنک کننده، ملین و مسکّن درد است. در آلمان برگ های آن به عنوان مدر، سرد، خنک کننده و پاک کننده چرک مصرف می شود. دم کرده برگ ها و سرشاخه ها به عنوان مدر و برای تسکین روماتیسم و قابض و در موارد نقرس و ورم مفاصل و سنگ کلیه اثر مفید دارد. به علاوه در درمان اغلب انواع میگرن ها و سرفه های سخت و سیاه سرفه مفید است.
غرغره جوشانده آن برای تسکین درد گلو و ورم لوزه و بندآوردن خونریزی از لثه مفید است. در فرانسه معمول است که به عنوان مدر و در موارد سنگ مثانه و روماتیسم حدود ۴۰ گرم از برگ های خشک گیاه را در یک لیتر آب جوش دم و دو تا سه فنجان در روز می خورند. آخرین فنجان موقع خوابیدن خورده می شود.
متن: حسینعلی عباسی کیا
عکس: زهرا مهرعلی تبار