وازنا پیدا نیست، من دلم سخت گرفته است از این مهمانخانه مهمان کش، روزش تاریک… به بهانه ۱۳ دی ماه، پنجاه و پنجمین سال خاموشی نیمایوشیج + آلبوم موسیقی مازندرانی روجا ۱ (شعرهای تبری نیما یوشیج)

شو گیر هاکردا و کاروون لو بورده

صحرا دپشوس ، گالش بوردو ، گو بورده

زمی نیته ، طیفون بمو ، او بورده

ویشار بوی نوی منه خو بورده

سایت بندپی – سرویس فرهنگی : نیما یوشیج، شاعری از دل کوهستان، کسی که هیچگاه از «دونان شهرستان» نبود؛ به تاریخ بیست و یکم آبان ماه سال ۱۲۷۴ در یوش مازندران زاده شده بود. جایی که دوران کودکی اش در آنجا گذرانده بود به قول خودش در کنار گوسفند و کوهسار! اما دست روزگار او را به تهران برد و در سن لویی اش نشاند به شاگردی استادی بزرگ، نظام وفا، که افسانه ی نیما به او تقدیم شده است: « به پیشگاه استادم نظام وفا تقدیم می کنم: . . . »

نیما اما هیچگاه به شهر و زندگی شهری عادت نکرد و همیشه در آرزوی زادگاهش، کوهستان آزاده و با صلابتش، بوده است و در حسرت روزگار کودکی: « ای دریغا روزگار کودکی/ که نمی دیدم از این غمها یکی/ فکر ساده، درک کم، اندوه کم/ شادمان با کودکان دم می زدم/ ای خوشا آن روزگاران، ای خوشا/ یاد باد آن روزگار دلگشا »

نیما اما عاشق طبیعت بود و نگاهی ویژه به آن داشت، گویی جنگل و کوهستان را مام خویش می دانست که از ساده دلی کوهستانی اش نشأت می گرفت و چنان در شعرش تجلی می یافت که انگار در شعرش جنگلی پرخروش، رودی پرجنب و جوش در دره ی «امزنا سر» و صدای دو دوک دو دوک «آقا توکا» شنیده می شد و صلابت و پایداری «ازاکو» به چشم دیده می شد و آدمی چنان محو در قصه ی «الیکا» ی رعنایش می شود که آرزوی آن را دارد که در جنگل با او به دنبال نوش دارو برود و چنان بر غم «سریویلی» می گرید که همچون او آرزوی خواندن توکاهای قشنگ بر صحن خانه اش را در بهار آینده به دل می پرورد.

نیما با استفاده از همین عناصر طبیعت به تجلی زندگی خود و انسان ها در شعرش می پردازد و آمال و آرزو ها و ناملایمات زندگی را با آن نشان می دهد و در آرزوی ساحل نشینی است که کمربندش را تنگ ببندد اما به نظر می رسد که دیریست او در «بیشه ی خموش» گم مانده است!

از ویژگی های شعر نیما حضور فرهنگ مازندران در شعرش است، این را می توان از واژه ها و اصطلاحات تبری در شعرش و همچنین حضور اشخاصی همچون «شب پا» و یا حضور عناصری همچون «سیولیشه»، «ری را»، «داروگ» و… در شعرش سراغ گرفت.

نیما عاشقی بود که کلام را به خدمت گرفت و عشق را در جان آن ریخت و افسانه اش را ساخت، افسانه ای که سرآغاز تحولی شد شگرف! او چنان از روزگار دلش گرفته بود که می سراید «خانه ام ابری است، یکسره روی زمین ابری است با آن» اما او امیدش را از دست نداد چون «ابر بارانش گرفته است» و به نظر می رسد او در انتظار «قاصد روزان ابری» است که از این باران برایش خبر بیاورد.

نیما خود را در شهر زندانی ای بیش نمی دانست که از «بخت بد روزگار» به آن «مبتلا» شده بود، او «خاطر پردرد کوهستان» بود که در «آرزوی بانگ نای و زنگ گوسفندان در کنار آتش شب های تار »بود!

«خاطر پردرد کوهستان» در سفری به کوهستان در زمستان ۱۳۳۸ بیمار شد و ۱۳ دی ماه از «این مهمان خانه ی مهمان کش» رفت گرچه خود نمی دانست با که «شرح درد» بگوید که «یک دست بی صداست ،
من ، دست من کمک ز دست شما می کند طلب».

متن: معصومه مهرعلی تبار فیروزجایی – اختصاصی از سایت بندپی

خانه نیما – روستای یوش از بخش کجور شهرستان نوشهر

—————————————————————————————–

گزیده ای از دفتر شعر نیما

روجـا بیمو تَلا ویشـار بَوِی یِ ( Rujā bimu talā višār bavi-yo )

روشِن دُنی یِ چِش تار بَوِی یِ ( Rušan duni-ye češ tār bavi-yo )

نیما شِ اسبِ سَر سوار بَوِی یِ ( Nimā še asbe sar sevār bavi-yo )

دِنیا یِ نیک و بـــدِ یار بَوِی یِ ( Doni-ye niko bade yār bavi-yo )

ترجمه پارسی :

ستاره روجا آمد و خروس بیدار شد.

چشم دنیای تاریک، روشن شد.

نیما بر اسب خود سوار شد.

یار و همدم نیک و بد دنیا شد.

پخش آنلاین آلبوم روجا ۱ – شعرهای تبری نیما (برگزیده ای از دفتر روجا)

« آلبوم روجا ۱، مجموعه اشعار تبری نیما یوشیج، برگرفته از دفتر شعر روجا است که خوانش اشعار آن توسط آقای علی اکبر مهجوریان انجام شده است و با خوانندگی حوران یوسفی، علی اکبر مهجوریان و محمد ابراهیم عالمی در سال ۱۳۸۹ توسط موسسه شواش نوا منتشر شده است.

همچنین آلبوم روجا ۲ نیز بر همین طریق و برگرفته از مجموعه شعرهای مازندرانی نیما منتشر شده است. سایت بندپی برای پاسداشت سالروز درگذشت نیما، پخش آنلاین آلبوم روجا ۱ را با کیفیت پایین در سایت قرار داده است. برای خرید آلبوم روجا ۱ و ۲ با کیفیت بالا به این لینک مراجعه کنید.